#01 Prolog

Nic wam to nie mówi? Powinno.

Gdy miałam dwanaście lat... poznałam historię mojego ojca, wydawało się, że jest beznadziejną osobą, która nie potrafi kochać - wy go takiego znaliście. Moja matka poznała jego drugie oblicze - słodkiego, kochanego i opiekuńczego faceta, który nie miał w oczach żądzy krwi. 

Pomimo wszystko, zostawił ją, aby w spokoju móc kontynuować życie ninja. Nie wiedział o jednym... jego dwu miesięczne życie u boku matki, skończyło się moim poczęciem. Nie miał pojęcia o istnieniu swojej córki. Gdyby było inaczej... pokochałby mnie? Stałby się dla mnie osobą, której zawsze brakowało w moim życiu? Czy zabraniałby - jak moim koleżankom - wychodzić wieczorem z domu, włóczyć się po wiosce z kolegami, czy nawet... umawiać się z nimi? Jak by wyglądało moje życie z ojcem? Tego nadzwyczaj pragnę się dowiedzieć. 

To uczucie zwyciężyło rok temu - gdy moja matka umarła w bitwie domowej, choć ona nie powinna być w nią wciągnięta. Jak reszta niezdolnych do walki osób powinna była zostać w schronie. Niestety - kazali jej walczyć. Poniosła słuszną śmierć w obronie swojego kawałka ziemi, miejsca, w którym ktoś na nią czekał, do którego miała wracać. 

Samotność była dla mnie zabójcza, wiele razy padałam zmęczona na polanach, po ciężkim treningu. Nikt mnie nie szukał - no, może mój nauczyciel z Akademii, który starał się mną zaopiekować, wiele razy znajdował nieprzytomną. Powtarzało się to. 

I wtedy... dostałam najważniejszą misję w życiu. Odnaleźć szczęście. 

Czy mi się powiedzie?

„Dla nich jestem tylko reliktem z przeszłości który chcą wymazać. Więc dlaczego powinienem wciąż istnieć? Myślałem nad tym lecz nie mogłem znaleźć odpowiedzi. Ale każdy potrzebuje powodu do życia. W przeciwnym wypadku to tak samo, jakby być martwym.”

~ Gaara.

Długi, czarny płaszcz ciągnął się po piaskowej ścieżce, po której obu stronach ciągnęła się wysoka trawa i gęsty, ciemny las. Słychać było tylko tupot dwóch par nóg i szuranie kamieni pod peleryną. Kobieta w krótkich niebieskich włosach, spiętych u góry w kok, wyglądała na bardziej niż spokojną, ręce lekko jej opadały, wzdłuż jej chudej sylwetki. Miała niecałe metr siedemdziesiąt wzrostu, a przy swojej towarzyszce wyglądała na bardzo wysoką. Mały nos na bladej twarzy wyglądał bardzo słodko. Różowiutkie usta nie wyróżniały się, pod nimi miała mały, srebrny kolczyk. Najbardziej zachwycające w jej postaci były szare oczy, podkreślone przez mocno niebieski cień na powiekach.

Zatrzymała się na chwilę, nasłuchując w zamyśleniu dźwięków otoczenia. Jej niska na metr czterdzieści trzy, towarzyszka spojrzała na nią swoimi wielkimi, czerwonymi oczami, spod długiej, czarnej niczym węgiel grzywki. Pozostałe włosy miała zebrane w długi, do pasa, koński ogon. Usta wykrzywiały się w zadowolony uśmiech, na jej dziecinnej, dziesięcioletniej twarzy. Przepraszam, czternastoletniej. Pomimo wyglądu słodkiego dziecka, ona wcale taka nie była. I dowodem na to był płaszcz, który miała na sobie. Czarny materiał, na którym widoczne z daleka były czerwone chmury.

- Tutaj kończy się twoja rola, Konan - odezwała się cicho i podziękowała, skinieniem głowy. Stała chwilę, lekko pochylona przed niebiesko-włosą, a po chwili obróciła się i zniknęła w gęstym lesie. Wcześniej jedyna kobieta należąca do "Brzasku"  została jeszcze przez krótki czas, wpatrując się w miejsce, gdzie zniknęła młoda ninja. Po jej policzku spłynęła łza, a jej całe ciało zmieniło się w kartki papieru i zniknęło. 



_____

* Brzask - (jap. Akatsuki) - wcześniej organizacja składająca się z poszukiwanych ninja klasy S. Ich zadaniem było schwytanie ognistych bestii. W opowiadaniu jest to grupa ludzi, która wykonuje misje między krajowe na zlecenie, kształci także wiele uciekinierów wiosek i pomaga ludziom. Dzięki Konan, Akatsuki jest wszędzie bardzo mile widziane.